Even een flashback naar begin 2017. Toen werd ik voor de eerste keer mama. Van een prachtige dochter Flore. Tijdens mijn zwangerschap volgde ik de yoga lessen bij Lies in Balans. Ik werkte meer dan voltijds en vond het vooral heerlijk om even een momentje bewust met de baby in mijn buik bezig te zijn.
Bevallen beviel mij wel. Het wegpuffen van de weeën ging vlot. Ik maakte gebruik van het bad in het ziekenhuis wat de boel gelukkig versnelde (daarvoor bleef ik een hele tijd op 3 cm steken). Het zinnetje ‘deze wee komt nooit meer terug’ (bedankt Annelies) herhaalde ik meermaals in mijn hoofd. Enkel het persen ging moeizaam en duurde erg lang. De truc bleek te zijn om mijn billen laag te houden! Maar zelfs tussen de persweeën door babbelde ik met de stagiaire die mij bijstond. “hé, ik kan nog smalltalk doen tijdens mijn bevalling”. Als ik één minder puntje van deze bevalling moet aanhalen, dan was het mijn knip. Ik was te alert en maakte het te bewust mee.
Terug naar 2019. Een kleine 3 maanden geleden beviel ik van mijn tweede dochter, Mira. Het is 10 maart… Ik word om 5 uur wakker met weeën. De pijn is meteen heel erg heftig, onmiddellijk vanaf de eerst wee. Ik puf ze weg in bed en kan mij echt niet herinneren dat de weeën bij Flore zoveel pijn deden. 6u15, mijn vriend wordt wakker van het puffen. Hij vraagt of we niet beter naar het ziekenhuis vertrekken. Ik zeg hem dat hij beter nog wat slaap pakt. Om 6u45 sta ik op om te douchen en besluit ik even in bad te gaan liggen thuis. Ik weet met mezelf geen blijf van de pijn. Mijn vriend zit ondertussen aan het ontbijt met Flore. Ik besluit mijn weeën te timen. Iedere wee duurt 1,5 minuut, gevolgd door slechts 1 minuut rust. Blijkbaar zit ik in een gigantische weeën storm. Doordat ik zo in een roes zit, besef ik niet eens hoe dringend het wordt.
7u25 ik bel mijn mama op of zij kan komen om Flore op te vangen. Ik stuur mijn vriend nadien met de vraag om de koffers alvast in de auto te gooien. Ik hou het ondertussen niet uit van de pijn. “Zodra ik in het ziekenhuis kom, vraag ik toch maar epidurale” denk ik nog. Maar dan gebeurt het… Ik kan plots niet meer zitten. Ik draai tot ik op handen en knieën zit. Ik voel een ontzettende druk en voel met mijn hand tussen mijn benen. En dan… voel ik plots het hoofdje. Ik kan zelfs gewoon haar haartjes voelen. Ze komt. Nu. Ik roep mijn vriend. “Ze komt, ze komt. Ze komt NU! Nu nu! Ze valt uit mij, ge moet ze opvangen, ge moet ze opvangen”. Om 7u30 bellen we spoed, nog maar 5 minuten na het telefoontje aan mijn mama. De man aan de andere kant van de lijn vertelt ons dat ik niet mag persen. Dat de ambulance binnen 5 minuten bij ons zal zijn. Na het telefoontje gaat mijn vriend de koffers inladen. Ook hij zit in een roes. Hij komt regelmatig even kijken. “Blijf bij mij, laat mij niet alleen, ge moet haar opvangen, ze valt uit mij”. Maar hij hoort het niet. Het was zijn taak om de koffers in te laden en dat doet hij dus. Het is ook allemaal zo surreëel. “Ze gaat uit mij vallen. Ik beval moederziel alleen in bad” denk ik de hele tijd. Ik zit nog steeds op handen en knieën. Ik herinner mij van de yoga dat dit een goede houding is als je nog niet mag persen. Flore komt de badkamer binnen en ziet mij in kikkerhouding in bad zitten. “Ja mama, kikkertjes zwemmen ook in het water” zegt ze. “Ja schat, kikkertjes zwemmen ook in het water”. “Kijk mama, kijk, een bal!” “Ja, schat ik zie het”. Shit, ik beval zo meteen in bad met mijn tweejarige dochter naast mij, denk ik.
De ambulance komt net op tijd toe. Het zijn echt mijn helden. “Mevrouw, kunt u uit bad komen”. Ik sukkel uit bad (geen idee hoe) en sta vlak langs mijn bad. Ik mag persen. Ik ontspan. Eindelijk! Het hoofdje volgt onmiddellijk. Voor het lijfje moet ik één keer persen. Wat een contrast met Flore. Billen laag houden was deze keer niet nodig, want ik sta recht (ook hier bleek Annelies weer gelijk te hebben: die liggende houding is helemaal niet logisch).
Daar is ze dan. Onze lieve Mira. Geboren in onze badkamer om 7u40; slechts 10 minuten na onze oproep aan spoed. Mijn vriend ziet het gebeuren vanuit de deuropening. Kort daarna komt iemand huilend binnen gelopen. Mijn ouders zijn ook gearriveerd. Mama zag de ambulance en de MUG op de oprit en komt helemaal in paniek binnen gelopen. Maar alles is goed. Mijn lichaam heeft het helemaal in haar eentje geklaard. Zo een vrouwenlichaam kan meer aan dan je soms denkt! De lieve mensen van spoed hebben mij fantastisch bijgestaan en Mira doet het goed. De aftermath: veel bloed verloren en bloeddruk 6 over 4. Ik krijg in het ziekenhuis wat bloedzakjes bij. Deze keer gescheurd in plaats van geknipt. Ik heb veel minder last gehad van mijn scheur dan van de knip bij Flore.
Het grappigste aan het hele verhaal? Mijn vriend heeft zo zorgvuldig de koffers in de auto geladen tijdens de bevalling. Maar na de bevalling worden we natuurlijk met de ambulance naar het ziekenhuis gebracht. Daar kom ik dus poedelnaakt toe, zonder kleren, zonder kleertjes voor Mira, zonder pas, zonder geld, zonder andere spulletjes Die zijn nadien gelukkig snel gehaald, maar het is wel wat grappig! Vlak voor ik terug naar huis mag, bedenken we nog dat ik zelfs geen schoenen bij heb. Die dus ook maar even vlug halen!