Het geboorteverhaal van Z.
Maandag 10 april, ondertussen 7dagen overtijd.. Controle in het ziekenhuis. Ik moest aan de monitor, waar duidelijk te zien was dat ik om de 10min weeën had, daarna ging ik langs bij de gynaecoloog, ik wou deze keer wel inwendig onderzocht worden en graag heel goed strippen, want mijn droom om thuis te bevallen was zo groot, niets zou het kunnen tegenhouden.
De gynaecoloog stelde me de vraag hoe ver ik wou gaan, zonder twijfel antwoordde ik "tot 42w." Zij vond het niet zo een goed idee, dus hadden we afgesproken dat ik vrijdag 14 april 's morgens om 7u zou binnen gaan voor de geboorte op gang te zetten..
Maar aangezien ik al 3cm opening had en zij mij heel goed had gestript, wij er van uit gingen dat ik sowieso voor vrijdag zou bevallen..
Maar niets was minder waar..
De dagen erna gebeurde er niet veel, eigenlijk niets, ik werd zenuwachtig, ongeduldig, verdrietig, mijn emoties sloegen op hol, ik kreeg mezelf soms niet meer kalm, maar ik bleef tegen mezelf zeggen dat het ons ging lukken om thuis te bevallen, zoals we het ons hadden gevisualiseerd, in het bad, samen met onze zonen erbij, met alle lichtjes en heel de setting, alles erop en eraan..
Donderdag 13 april was er al snel. Samen met de kids zijn we naar de speeltuin gewandeld waar ook fitness toestellen stonden, ik ben daar wat gaan steppen, squatten, wandelen rond het voetbalplein terwijl mijn man en jongens waren aan het voetballen.. Bij elke harde buik deed ik een diepe squat in de hoop dat mijn vliezen zouden breken.. Het kon me zelfs niet eens meer schelen als dat daar dan zou gebeuren, als het maar gebeurde..
Maar er gebeurde niets, we gingen terug naar huis, waar ik verder oefeningen deed om het op gang te krijgen.
Ook had ik van mijn doula een massage gehad, pulsen zei ze, ik wist niet waarover ze het had en dacht "Doe maar, ik vertrouw u volledig 🙏🏻"
De avond brak aan, 19u, ik ging naar wc voor te plassen en ineens na het plassen, kwam er water uit, ik werd zo gelukkig, ik belde naar mijn vroedvrouw om het te melden, nu was het wachten tot alles in actie zou schieten.. Mijn man had ondertussen het ziekenhuis al gebeld en gezegd dat wij 's morgens om 7u niet aanwezig zouden zijn want mijn vliezen waren gebroken en ons meisje zou er snel zijn..
Maar het bleek een hoge vliesscheur te zijn.. Mijn weeën kwamen niet goed genoeg door, waardoor het allemaal lang begon te duren.. Ik dacht bij mijn eigen, "deze nacht zal het wel in actie schieten.."
Ik werd 's morgens wakker, keek in de spiegel en ik barste in tranen uit, alles hoe ik het me had gevisualiseerd, leek opeens niet te gaan uitkomen..
Maar ik moest me snel herpakken en mezelf goede moed inpraten, want er was wel gerommel en ik voelde dat het toch niet meer lang zou gaan duren.. Maar ik voelde ook dat er iets niet klopte.
Mijn doula was onderweg om mij te ondersteunen, wat een meerwaarde om haar langs mijn zijde te hebben!
Op dat moment had ik weeën maar die kon ik goed verdragen, ik zat op mijn bal en met elke golf die ik kreeg, draaide ik op mijn bal om de controle te kunnen behouden.
En toch voelde ik dat er iets niet juist was, ik voelde mijn baby duwen en zakken maar er was iets dat in de weg zat, ik kon het moeilijk uitleggen maar ik voelde dat mijn vliezen niet helemaal gebroken waren.
Mijn vroedvrouw arriveerde, zij voelde inwendig wat er was en idd, mij vliezen waren niet helemaal gebroken,
en in samenspraak met haar, hebben we besloten om mijn vliezen verder te breken.
Het was toen 13u40.
Een juiste beslissing, want eens mijn vliezen gebroken waren, wist ik dat ik heel snel mijn dochter in mijn armen ging hebben.
Alles ging in een snel tempo, mijn golven werden heviger en intenser, maar nog steeds had ik alle controle over mijn lichaam, ik wist precies hoe ik ermee om moest gaan en hoe ik moest bewegen om het zo aangenaam mogelijk te maken voor mezelf en mijn baby.
Tussen de golven door kwamen mijn 2 oudste zoontjes eens piepen, kijken als alles goed ging met mama en zusje, samen luisteren naar het hartje.. Zelfs een paar moppen getapt samen met de doula en vroedvrouw..
Wat waren ze flink en respectvol, ze hebben zo hun best gedaan om zo stil mogelijk te zijn en mij de ruimte te geven die ik nodig had.. Ik kan niet meer fier zijn op mijn jongens, echte helden!
Om 15u besloot ik om in het bad te gaan. Het bad was zalig gevuld met warm water, ik probeerde alle posities uit om zo goed mogelijk mijn golven op te vangen..
De golven werden heviger en intenser, op een bepaalde moment wist ik niet meer hoe ik moest zitten, liggen, staan, hurken,...
Het was heftig, maar ik had er alle vertrouwen in!
Rond 15u45 wou ik mijn jongens in bad bij me hebben.. Ze werden omgekleed door mijn doula, zo lief, ik heb er niets van gezien of gemerkt, ik weet alleen dat ze opeens bij me in bad waren met hun zwemshorten aan..
Mijn zonen en man waren langs mijn zijde en bleven de hele tijd bij mij, de jongens goten water over mijn rug met een beker en mijn man hield mijn handen vast en zij allemaal lieve woorden om mij gerust te stellen.
Het was zo intens, maar zo prachtig en mooi dat we dit samen waren mee aan het maken.
Op een bepaald moment werd het zo heftig dat ik op mijn hurken moest gaan, ik voelde en wist gewoon dat ons meisje klaar was om geboren te worden.
Mijn vroedvrouw moedigde mij aan haar in mijn handen geboren te laten worden, mijn Doula filmde ondertussen alles, mijn jongens keken mee en mijn man stond achter mij om mij te ondersteunen.
Opeens voelde ik een enorme drang om te persen en dat deed ik ook, ik voelde haar hoofdje geboren worden en snel erna kwam de rest van haar lichaampje ook.
Het was 16u10.
Ongelofelijk wat een ervaring, mijn zonen sprongen recht vol blijdschap, ze waren dolgelukkig, hun zusje was geboren. We waren allemaal zo gelukkig, daar was ze eindelijk, ons meisje waar we zo hadden naar uitgekeken, zo lang op gewacht!
Zo liefdevol geboren, thuis in een veilige omgeving, met allemaal lieve mensen rondom ons!
We hebben geen moment spijt van deze beslissing, want het is echt het mooiste wat we ooit hebben meegemaakt als gezin.
De gynaecoloog stelde me de vraag hoe ver ik wou gaan, zonder twijfel antwoordde ik "tot 42w." Zij vond het niet zo een goed idee, dus hadden we afgesproken dat ik vrijdag 14 april 's morgens om 7u zou binnen gaan voor de geboorte op gang te zetten..
Maar aangezien ik al 3cm opening had en zij mij heel goed had gestript, wij er van uit gingen dat ik sowieso voor vrijdag zou bevallen..
Maar niets was minder waar..
De dagen erna gebeurde er niet veel, eigenlijk niets, ik werd zenuwachtig, ongeduldig, verdrietig, mijn emoties sloegen op hol, ik kreeg mezelf soms niet meer kalm, maar ik bleef tegen mezelf zeggen dat het ons ging lukken om thuis te bevallen, zoals we het ons hadden gevisualiseerd, in het bad, samen met onze zonen erbij, met alle lichtjes en heel de setting, alles erop en eraan..
Donderdag 13 april was er al snel. Samen met de kids zijn we naar de speeltuin gewandeld waar ook fitness toestellen stonden, ik ben daar wat gaan steppen, squatten, wandelen rond het voetbalplein terwijl mijn man en jongens waren aan het voetballen.. Bij elke harde buik deed ik een diepe squat in de hoop dat mijn vliezen zouden breken.. Het kon me zelfs niet eens meer schelen als dat daar dan zou gebeuren, als het maar gebeurde..
Maar er gebeurde niets, we gingen terug naar huis, waar ik verder oefeningen deed om het op gang te krijgen.
Ook had ik van mijn doula een massage gehad, pulsen zei ze, ik wist niet waarover ze het had en dacht "Doe maar, ik vertrouw u volledig 🙏🏻"
De avond brak aan, 19u, ik ging naar wc voor te plassen en ineens na het plassen, kwam er water uit, ik werd zo gelukkig, ik belde naar mijn vroedvrouw om het te melden, nu was het wachten tot alles in actie zou schieten.. Mijn man had ondertussen het ziekenhuis al gebeld en gezegd dat wij 's morgens om 7u niet aanwezig zouden zijn want mijn vliezen waren gebroken en ons meisje zou er snel zijn..
Maar het bleek een hoge vliesscheur te zijn.. Mijn weeën kwamen niet goed genoeg door, waardoor het allemaal lang begon te duren.. Ik dacht bij mijn eigen, "deze nacht zal het wel in actie schieten.."
Ik werd 's morgens wakker, keek in de spiegel en ik barste in tranen uit, alles hoe ik het me had gevisualiseerd, leek opeens niet te gaan uitkomen..
Maar ik moest me snel herpakken en mezelf goede moed inpraten, want er was wel gerommel en ik voelde dat het toch niet meer lang zou gaan duren.. Maar ik voelde ook dat er iets niet klopte.
Mijn doula was onderweg om mij te ondersteunen, wat een meerwaarde om haar langs mijn zijde te hebben!
Op dat moment had ik weeën maar die kon ik goed verdragen, ik zat op mijn bal en met elke golf die ik kreeg, draaide ik op mijn bal om de controle te kunnen behouden.
En toch voelde ik dat er iets niet juist was, ik voelde mijn baby duwen en zakken maar er was iets dat in de weg zat, ik kon het moeilijk uitleggen maar ik voelde dat mijn vliezen niet helemaal gebroken waren.
Mijn vroedvrouw arriveerde, zij voelde inwendig wat er was en idd, mij vliezen waren niet helemaal gebroken,
en in samenspraak met haar, hebben we besloten om mijn vliezen verder te breken.
Het was toen 13u40.
Een juiste beslissing, want eens mijn vliezen gebroken waren, wist ik dat ik heel snel mijn dochter in mijn armen ging hebben.
Alles ging in een snel tempo, mijn golven werden heviger en intenser, maar nog steeds had ik alle controle over mijn lichaam, ik wist precies hoe ik ermee om moest gaan en hoe ik moest bewegen om het zo aangenaam mogelijk te maken voor mezelf en mijn baby.
Tussen de golven door kwamen mijn 2 oudste zoontjes eens piepen, kijken als alles goed ging met mama en zusje, samen luisteren naar het hartje.. Zelfs een paar moppen getapt samen met de doula en vroedvrouw..
Wat waren ze flink en respectvol, ze hebben zo hun best gedaan om zo stil mogelijk te zijn en mij de ruimte te geven die ik nodig had.. Ik kan niet meer fier zijn op mijn jongens, echte helden!
Om 15u besloot ik om in het bad te gaan. Het bad was zalig gevuld met warm water, ik probeerde alle posities uit om zo goed mogelijk mijn golven op te vangen..
De golven werden heviger en intenser, op een bepaalde moment wist ik niet meer hoe ik moest zitten, liggen, staan, hurken,...
Het was heftig, maar ik had er alle vertrouwen in!
Rond 15u45 wou ik mijn jongens in bad bij me hebben.. Ze werden omgekleed door mijn doula, zo lief, ik heb er niets van gezien of gemerkt, ik weet alleen dat ze opeens bij me in bad waren met hun zwemshorten aan..
Mijn zonen en man waren langs mijn zijde en bleven de hele tijd bij mij, de jongens goten water over mijn rug met een beker en mijn man hield mijn handen vast en zij allemaal lieve woorden om mij gerust te stellen.
Het was zo intens, maar zo prachtig en mooi dat we dit samen waren mee aan het maken.
Op een bepaald moment werd het zo heftig dat ik op mijn hurken moest gaan, ik voelde en wist gewoon dat ons meisje klaar was om geboren te worden.
Mijn vroedvrouw moedigde mij aan haar in mijn handen geboren te laten worden, mijn Doula filmde ondertussen alles, mijn jongens keken mee en mijn man stond achter mij om mij te ondersteunen.
Opeens voelde ik een enorme drang om te persen en dat deed ik ook, ik voelde haar hoofdje geboren worden en snel erna kwam de rest van haar lichaampje ook.
Het was 16u10.
Ongelofelijk wat een ervaring, mijn zonen sprongen recht vol blijdschap, ze waren dolgelukkig, hun zusje was geboren. We waren allemaal zo gelukkig, daar was ze eindelijk, ons meisje waar we zo hadden naar uitgekeken, zo lang op gewacht!
Zo liefdevol geboren, thuis in een veilige omgeving, met allemaal lieve mensen rondom ons!
We hebben geen moment spijt van deze beslissing, want het is echt het mooiste wat we ooit hebben meegemaakt als gezin.