De weg vooraf Via Lies hoorde ik voor het eerst over HypnoBirthing en zo begon ik me in deze methode te verdiepen door het lezen van het boek. De natuurlijke visie op zwangerschap en bevallen sprak me aan en ik was overtuigd van het effect van de relatief eenvoudige relaxatie- en visualisatietechnieken. Ik ging eerst zelf aan de slag met het boek en was verheugd toen ik hoorde dat Lies de cursus zelf zou gaan geven. Ik had intussen veel geleerd van de bevallingscursus van Lies en was haar aangename stijl van lesgeven gewend. Ook hadden mijn partner en ik al een vertrouwensband met haar door de vele contacten als onze doula. De cursus HypnoBirthing was zeker een meerwaarde boven het lezen van het boek. Mijn partner had al wel de bevallingscursus voor partners bij Lies gevolgd, maar vooral door onze gezamenlijke sessies rond HypnoBirthing kreeg ik echt het gevoel dat we ons als een team konden voorbereiden op het avontuur van de bevalling en de eerste levensweken van ons kindje. Mijn partner vreesde eerst dat de cursus een hoop zweverig gedoe ging zijn, maar al snel was hij helemaal overtuigd van de meerwaarde. Hij wou immers duidelijkheid over wat hij moest doen als partner en zijn rol werd uitgebreid besproken en ingeoefend. De oefening van het bespreken van je angsten heeft echt opening voor diepgaande gesprekken geboden tussen de sessies door. Ik voelde me meer dan ooit verbonden met mijn partner. Ontroerend vond ik zijn belofte van de vader. De prachtige filmpjes van HpnoBirthing bevallingen hielpen ons een mooie bevalling te visualiseren. Ook waren de oefeningen een meerwaarde omdat ze niet allemaal zo duidelijk en compleet zijn weergegeven in het boek en het een aangename afwisseling was. Samen oefenden we tussen de sessies door, wederom genoot ik van de verbondenheid met mijn partner.
De eerste golven, een pittige start De onvoorspelbaarheid van het hoe en wanneer van de start van een bevalling maakt het erg spannend. Een week na de uitgerekende datum besloten we een sessie voetreflexologie te doen in de hoop de bevalling natuurlijk te kunnen induceren. En ja, die nacht, even voor twaalf uur waren de eerste golven daar. Het konden oefengolven zijn, dus het was afwachten of ze bleven. Ik verloor wel een klein beetje vocht, maar het was niet duidelijk of dit vruchtwater was. De golven kwamen kort na elkaar, iedere tien minuten één. Omdat we dachten dat het wel eens snel kon gaan, vroegen we Lies om al te komen. Intussen moest ik flink overgeven, iets waar we op voorbereid waren door Lies. Dit leek ons toch wel een signaal dat de bevallingshormonen duidelijk hun werk aan het doen waren. De zo lang naar uitgekeken eerste ontmoeting met ons kindje zou niet veraf meer zijn, zo dachten we. De aanwezigheid van Lies was geruststellend voor mij, want hoewel we goed voorbereid waren, vond ik haar bevestiging een grote steun. Ze voelde intussen aan als een vriendin en tegelijk een betrouwbare expert in dit grote avontuur. Al vrij vlug vroegen we ook de vroedvrouw om al te komen, omdat het snel leek te gaan. Zij arriveerde rond vier uur die nacht. Intussen genoten we nog op ons terras van een prachtige open sterrenhemel tijdens een warme lentenacht. Tot mijn grote verrassing zagen we plots een egeltje door de tuin wandelen. Het stormachtige begin van ons nieuwe leven met de gierende hormonen in mijn lichaam, contrasteerde met dit serene, bijna romantische schouwspel van de natuur.
Ontspannen in het water De tijd is een heel ander begrip als je surft op bevallingsgolven doorheen een andere wereld. Wel herinner ik me hoe er op de achtergrond iedereen in de weer was. Wat ik gewaar werd waren zachte, maar kordate stemmen en een energieke maar zeker geen jachtige sfeer. Het grote opblaasbare bevallingsbad werd opgezet en gevuld. Hoewel het vullen van het bad op voorhand al wat logistieke vraagstukken had opgeleverd, bleek het nu als een georkestreerd teamwerk te verlopen. Het op lichaamstemperatuur houden van zo’n groot volume aan water bleek een continue taak te zijn, maar ik zag mijn partner geen enkele keer in een gestresseerde toestand. Hij voelde zich duidelijk gesteund door Lies en wist wat hij moest doen. Het warme water bracht onmiddellijk een heerlijke golf van ontspanning, wat erg welkom was na toch al ettelijke uren intense arbeid. De vogels kondigden intussen vrolijk het begin van de dag aan en voorzichtige zonnestralen beloofden een warme dag. Golven opvangen in het water was een stuk comfortabeler en ook hierbij ondersteunde mijn partner me op een prachtige manier. Lies gaf ons af en toe suggesties over houdingen, zorgde voor mooi beeldmateriaal en hielp samen met mijn partner en de vroedvrouwen het water op temperatuur te houden. Ik voelde me zalig omringd door zorg.
Bloeiende rozenpracht Om af te wisselen van houding en omgeving, maakten we dankbaar gebruik van de inmiddels met zon overgoten tuin. De bloeiende rozen waren perfect voor de HypnoBirthing visualisatie en roken ook nog eens lekker. Het hele team genoot van een ijsje op het terras en ik van de aardbeien en de blauwe bessen, waar ik nooit genoeg van kan krijgen.
De natuur beslist anders Twee vroedvrouwen hielden intussen de parameters in het oog. Het horen van het hartslagje van je kindje is steeds een prachtig voorproefje en motiverend om door te zetten. Na een nacht en dag thuis als een team te hebben gewerkt, bleek er te weinig vordering te zijn in de ontsluiting. Het regelmatige gedruppel vanonder had toch een kleine vliesscheur verraden en de arbeid thuis voortzetten werd dan ook als te risicovol bevonden. De vliezen zouden waarschijnlijk al 17 uur geopend zijn. Mede door de cursus van Lies waren we voorbereid op zo’n alternatief scenario. Voor mij was het belangrijkste dat we uiteindelijk ons wondertje gezond en wel in ons armen konden houden. De vroedvrouw herinnerde ons aan het meenemen van ons geboorteplan. Niemand van ons team mocht jammer genoeg het ziekenhuis in, dus namen we afscheid van Lies en reden we met ondersteuning van een vroedvrouw naar het ziekenhuis. De vroedvrouwen zijn daarna nog wat gaan opruimen thuis en Lies is nog teruggekomen om onze kat binnen te laten en te voeren. Dat was al een hele zorg minder.
Doulasteun van op afstand Ons plan om een zo natuurlijk mogelijke thuisbevalling te hebben, moesten we nu bijstellen. We wisten wel goed wat we wilden en vroegen aan de arts om zoveel mogelijk met onze wensen rekening te houden. Gelukkig was er wel openheid voor deze dialoog en waren we voorbereid op het stellen van kritische vragen bij ziekenhuisprotocollen. Af en toe belden we Lies om advies te vragen of haar gewoon even op de hoogte te brengen. Vooral mijn partner had af en toe nood om even te ventileren. Hij miste ons ondersteunende team. Hij had zich zo veilig gevoeld omdat hij precies wist wat hij moest doen met Lies en de vroedvrouwen. Nu waren we meer op ons eigen aangewezen en mijn partner nam hier de taken van doula en vroedvrouw op zich. Hoewel er regelmatig een verpleegkundige kwam kijken, was de sfeer minder persoonlijk en jachtiger gezien het grote aantal bevallingen die avond. Het bad hier was kleiner en veel minder comfortabel dan thuis en mijn partner kreeg zelfs geen thermometer om het bad al die uren op de juiste temperatuur te houden zoals thuis. De verpleegkundigen zagen al snel dat het opvangen van de golven vlot ging en vroegen of ik daar iets voor gevolgd had. De verplichte tijd aan de monitor maakte het minder gemakkelijk om andere houdingen aan te nemen. Gelukkig mocht ik tijdens deze momenten wel op de bal zitten, een aangenamere manier om golven op te vangen. Dat deze bal veel te klein was voor een goede houding was voor Lies onmiddellijk duidelijk toen we een foto stuurden om haar op de hoogte te houden. Een grotere bal was niet beschikbaar. Lies belde daarom naar het ziekenhuis met de vraag of zij haar bal niet zou mogen brengen. Dit mocht helaas niet, maar dankzij dit telefoontje kregen we alsnog een grotere bal. Dat een doula zelfs op afstand effectief kan coachen, was hiermee duidelijk.
Een kunstmatig duwtje in de rug Die avond kreeg ik prostaglandinepillen toegediend in de hoop dat de baarmoederhals zich meer zou openen, gezien ik nog steeds maar twee cm ontsluiting had. De volgende morgen was er echter nog steeds geen vordering, na 34 uur arbeid. Verdere synthetische stimulatie van de golven werd als noodzaak gezien, dus kreeg ik een infuus met oxytocine. Ook dit had echter weinig effect. De overgebleven vliezen werden handmatig verder geopend, wat een twee cm opleverde. Verdere opening kwam er echter niet. Na twee dagen zonder slaap ononderbroken golven opvangen was de uitputting nabij en het einde niet in zicht gezien de schamele vier cm ontsluiting. Kon ik maar heel even rusten en slapen om er verder tegenaan te kunnen, dat was het enige waar ik toen nog aan kon denken. Na 40 uur kreeg ik dan toch een epidurale, iets wat ik op voorhand had uitgesloten. Ik viel onmiddellijk in slaap en de dosis oxytocine werd intussen tot het maximum opgevoerd. Drie uur later bleek er echter nog steeds geen verschil in ontsluiting. Op een echo was een gunstige geboortehouding te zien, een echte verklaring was er dus niet. Een hypothese is dat het hoofdje een beetje schuin lag en daardoor niet goed op de baarmoederhals kon drukken.
Het einde van de marathon kwam in zicht Dat een keizersnede niet meer uit te sluiten was, werd stilaan duidelijk. Ook op dit scenario waren we voorbereid en Lies herinnerde ons telefonisch nog aan een aantal wensen die we konden voorleggen aan de arts. Mijn partner mocht niet mee naar de operatiezaal maar zou ons kleintje achteraf wel onmiddellijk in zijn armen krijgen om met haar te cocoonen huid-op-huid. De placenta zouden ze bewaren en de navelstreng zouden ze zo lang als mogelijk laten uitkloppen. Een verpleegkundige wou wel foto’s maken met de telefoon van mijn partner. Hoewel dit het minst gewenste scenario was, was ik opgelucht dat we nu eindelijk onze dochter in onze armen zouden krijgen.
Eindelijk ‘21u37, geboortetijd’ hoorde ik één van de verpleegkundige zeggen toen ons meisje eindelijk uit mijn buik werd gehaald na 44 uur arbeid. Een uurtje later reed ik in het bed de kamer binnen waar ons wondertje op de borst van mijn partner lag. Het geluksgevoel was onbeschrijfelijk groot op het moment dat ik haar eindelijk in mijn armen kon houden en ze aan mijn borst dronk. Onze stralende Febe deed ons stralen als nooit tevoren.
Uitrusten en genieten Dat er geen bezoek was toegelaten in het ziekenhuis omwille van covid-19, vonden we niet zo erg. Ongestoord uitrusten en genieten op onze roze wolk was echt welkom. Onze meid groeide goed en zelf herstelde ik voldoende snel. We kregen daarom de derde dag toelating om naar huis te gaan. Dat eerste moment samen op de zetel was voor mij een prachtig slotmoment van het hele avontuur. Onze poes lag naast ons te spinnen, blij dat we terug waren, hoewel ze gelukkig goed verzorgd is in de tussentijd.
Nazorg achteraf en mooie beelden Bij Lies konden we achteraf terecht met alle emoties, vragen en verhalen. Ook mijn partner had nood om zijn emoties te ventileren bij iemand die hem zo had bijgestaan tijdens de hele reis met alle uitdagingen. Het prachtige beeldmateriaal waar Lies voor had gezorgd, is van onschatbare waarde als het om zo’n unieke gebeurtenis in je leven gaat. Hoewel we Lies graag nog een tweede geboorte als doula op beeld laten vastleggen, zal dit waarschijnlijk en ook hopelijk weer een heel ander verhaal worden… Bedankt voor al die goede zorg en steun Lies. Je verdient een standbeeld!