Op zondag 8 september 2019, 5 dagen na de uitgerekende datum, werd ons manneke geboren. De week die aan de bevalling voorafging duurde soms lang. Meermaals leek het allemaal te beginnen, telkens weer werd het ook weer helemaal rustig. Mijn bloeddruk was hoger dan de gynaecoloog graag zag, dus werd ik op de voet opgevolgd. De baby mocht komen, maar hij wilde precies nog niet direct. In die week ben ik twee keer bij Annelies geweest om aan de tenen te laten trekken, en ik voelde beweging, verandering, dat er iets gebeurde, maar baby was nog niet klaar. Vrijdagavond, na het tenengetrek was ik vrij zeker dat het ’s nachts voor echt ging beginnen, maar dat was niet het geval. Die nacht heb ik wel heel goed geslapen, voor het eerst sinds lang de hele nacht aan één stuk. Zaterdag nog druk in de weer met poetsen en opruimen en … het echte nesten.
Zondagochtend 10.00u terwijl ik het boodschappenlijstje maak, oeie plas ik nu in mijn broek? Het water is gebroken, dit is het begin. Help het water is gebroken, zou dit opnieuw een bevalling worden als de vorige, zou ik het kunnen opbrengen om nog een keer zo lang te moeten bevallen? Ik voel vanalles, ja misschien ook wel al wat weeën, maar ja ik voel al de hele week vanalles. Om 12.30u komen we aan in het ziekenhuis. Een dikke 3cm opening, onregelmatige weeën, één vlies is gebroken, maar blijkbaar zijn het er twee. De vroedvrouw breekt ook het tweede vlies, want anders zou het nog wel heel lang kunnen duren en vermits ik liever geen pijnbestrijding wil denkt de vroedvrouw dat het beter een beetje vooruit gaat, oké doe maar op. Ik kan de vroedvrouw overtuigen van een slotje (ze dacht wel al dat ik zo een was ;)) in plaats van een infuus. Een half uurtje monitor, alles in orde. We mogen nog even naar beneden iets gaan drinken, de vroedvrouw roept door de gang: ‘drink misschien nog een tonic dat help schijnt ook’. Zo gezegd zo gedaan… Wim eet nog een lekkere steak en ik denk, deze keer ga ik hier niet van honger omkomen, doe mij maar een baguetteboulet, god weet hoe lang dat nog gaat duren hier. Tussendoor komt er eens een wee, en het wordt steeds moeilijker om deze ongemerkt te laten passeren. We gaan nog even naar buiten en passeren in het winkeltje voor we naar boven gaan, nog wat proviand voor Wim en tijdschriften voor mij om de tijd om te krijgen. Rond 16.00u zijn we terug in de verloskamer, opnieuw half uurtje monitor, bloeddrukcheck,… Ondertussen zijn de weeën regelmatiger ongeveer om de 5 minuten en 5cm opening. De weeën moet ik nu toch beginnen opvangen. Ik probeer hangen op de bal, zitten op de bal, maar de bal is wat groot voor deze kleine moeder, dus gaat Wim mijn eigen bal halen in de auto. Blijf toch maar niet te lang weg zeg ik nog, en hij is de gang nog niet uit en ik denk, pff was Wim al maar terug. Het wordt wel heftig nu, de weeën volgen zich in een razend tempo. Ik bounce een beetje rond het bed, probeer nog eens te gaan plassen maar dat lukt niet meer. Doe mijn best om de vroedvrouw en haar, wellicht goedbedoelde, aanmoediging te negeren. Help, dit is wel pfff, weeënstorm. Die baguetteboulet zal toch wel blijven zitten mag ik hopen. Pfff Pfff deze wee komt nooit meer terug PFFFF. En dan ineens voel ik dat mijn baby er uit wil. De vroedvrouw zegt: neenee zo ver zijn we nog niet, ik zeg: ik denk het wel!. Inderdaad zo goed als 10cm, we zullen u hier eens installeren. Ik denk het niet, ik ga niet op dat bed liggen, ik kan gewoon niet meer liggen. Ja maar mevrouw dat had besproken moeten worden met de gynaecoloog…. daarvoor is het allemaal veel te snel gegaan!. De assistent wordt geroepen, nou mevrouw zittend kunnen we u niet zo goed begeleiden, u mag wel op uw zij liggen… kom op vooruit dan. Vanaf het moment dat ik kon meepersen was het echt helemaal waauw, eigenlijk geen pijn, helemaal in de stroom van de bevalling en helemaal overweldigd door mijn eigen kracht. 21 minuten later, 18.06u is hij daar onze flinke kerel helemaal perfect, 4kg120 en 53,5cm. Beetje ruptuur, beetje veel bloed verloren, heel veel meconium overal, … Het hechten duurt lang, en doet meer pijn dan het bevallen. Ondertussen lig ik te beven op het bed, normaal blijkbaar nadat je zo een prachtprestatie hebt neergezet. En Wim stond er bij en hij keek er naar. Vol vertrouwen deze keer, zelf goed geïnformeerd en onder de indruk van mijn rust en kracht. Wat een heerlijke bevalling. Volgende dag mochten we naar huis joepie, gezin herenigd. Dankjewel Annelies voor alle informatie, tips & tricks, het tenentrekken, het vertrouwen, … voor de gecomprimeerde informatie tijdens de partneravond, voor Wim bracht het rust om meer inzicht te krijgen in wat er precies gebeurt en te weten hoe hij mij kon bijstaan(of beter met rust laten) en een fijne herhaling voor mezelf. In de aanloop naar de bevalling, tijdens de bevalling en ook in de periode erna zat jij bijna voortdurend in mijn hoofd om me aan te moedigen, dikke dikke dankjewel.