Hoi, graag deel ik mijn bevallingsverhaal. Op woensdag 19 februari 2020 kwam ik na mijn laatste dag werken thuis. Onderweg was ik nog gestopt voor enkele boodschappen. Als zelfstandige had ik heel erg uitgekeken naar het weekje ‘betaald verlof’ en had nog van alle plannen zoals het maken van liters spaghettisaus. Toen ik thuis kwam en me bukte om alle boodschappen uit te laden, voelde ik opeens iets knappen. Ik liep snel naar toilet, maar nog voor ik daar was, had mijn panty precies alle water opgeslorpt. Het idee dat ik dus te laat was om pipi te doen, was snel verworpen. Mijn man moest nog even werken, dus besloot hem op te bellen, zodat hij zijn werk netjes kon afronden voor de komende dagen. We aten nog iets samen, hadden nog de tijd om een douche te nemen en de tas met spulletjes rustig te overlopen. Ik mocht helaas niet te lang thuis wachten, aangezien ik de week ervoor GBS+ was getest en antibiotica in de arbeid nodig had.
Eenmaal aangekomen in het ziekenhuis, bleven de weeën uit. De vroedvrouw en dokter stelden voor te blijven overnachten en te zien wat de nacht gaf. Als er na een paar uur niets veranderde, zouden we eens starten met kolven. Anders zou ik tegen de ochtend ingeleid worden met een theobaldinfuus. Mijn man en ik besloten er het beste van te maken en dachten aan je tip van het gezellig en donker te maken. We keken nog naar een haperende versie van ‘the sky is the limit’ en besloten daarna te gaan slapen. Elke vier uur kwam de vroedvrouw een zakje antibiotica brengen. Rond 24u voelde ik zachtjes wat veranderen. Ik durfde er nog niets over te zeggen, want ik wist dat bij het onderzoek vorige week nog geen verstrijking of ontsluiting te voelen was. Mijn man liet ik nog even liggen. Ik stapte wat rond, zat op de bal en hing puffend op alles wat ik tegen kwam tijdens een wee. Rond 4u werd mijn man wakker van het nieuwe antibiotica-infuus. Hij zag dat ik duidelijk in arbeid was en besloot mee te letten op de ademhaling. Helaas werd ik heel misselijk, waardoor hij alleen maar stinkende nierbekkens kon aandragen, waar het alleen maar erger van werd. Rond 6u kwam de vroedvrouw nog eens kijken. Ze stelde toch voor om eens te onderzoeken. Ik wist dat om 8u de dokter kwam, dus vroeg of ik nog even mocht wachten. Ik was heel erg bang voor teleurstelling en het theobaldinfuus.
In de ochtend kwam er een superlieve vroedvrouw. Ze onderzocht me en haar mond viel bijna open van verbazing. Ze zei dat ze gebrieft was dat ik nog maar weinig last had en ze nu toch al een flinterdunne 7 cm kon voelen. Op dat moment wist ik mezelf bijna geen houding meer te vinden tijdens het opvangen van de weeën. Ze belde met de dokter en vroeg of ik evt nog even in bad mocht. Het vollopen leek wel een eeuwigheid te duren, maar gaf uiteindelijk zo’n ontspanning aan mijn rug. Rond 9.30 kon ik niet meer en vroeg ik aan mijn man haar op te bellen. Ze voelde en vroeg me uit het bad te komen om mee te komen persen. Dat was veel moeilijker dan gedacht! De weeën kwamen zo snel dat ik de tijd niet kreeg om recht te krabbelen. Met de hulp van mijn man en een stagiaire ben ik eruit geraakt. Eenmaal op het bed, ging het vrij snel. Ze belde de dokter en zei: we zijn 10min aan het persen en ik zie het hoofdje al heel goed opschuiven. Toen ze aankwam kon ze het hoofdje al aannemen. Ik moest stoppen met persen, want ons kindje bleek twee keer omstrengeld. Daarna mochten we het aannemen en ontdekken dat het een meisje was. Mijn man begon te huilen van ontlading. Achteraf zei hij dat hij precies even hard had meegeperst en daarvan zo onder de indruk was. Als de navelstreng was uitgeklopt, mocht hij de navelstreng doorknippen, kijken hoe de nageboorte kwam en die mee nakijken. Ik had een oppervlakkig scheurtje en hoefde gelukkig maar één hechting. Daarna mocht ze meteen een uur aan de borst en werd ze nadien pas gewogen en gemeten. Onze prinses werd geboren op 20/02/20 om 10u19 met 3140g en 48,5 cm.
Nu ik erop terug kijk, besef ik dat we heel blij mogen zijn om zo positief te eindigen met zo’n slecht begin scenario. Ik ben de gynaecoloog en vroedvrouw enorm dankbaar voor de natuurlijke aanpak en we zijn enorm dankbaar voor de koppelcursus die we bij jou volgde. Het bracht ons tijdens de zwangerschap dichter bij elkaar, maakte het op dat moment iets minder akward en ik ben ervan overtuigd dat het ons zonder deze voorbereiding nooit zo goed gelukt was. Dikke pluim, Annelies! Op voorhand durfde ik niet meteen zeggen dat ik vroedvrouw was, uit angst voor de stempel. Uiteindelijk word je mama en dat is toch helemaal iets anders. Dankjewel voor je hulp. We gaan nooit vergeten wat voor een mooie start je aan ons gezin gegeven hebt x